De zaal was benauwend
vol met mensen,
die in elkaars ogen
zichzelf bevestigd zagen.
Met een zondagse glimlach
op hun gesteven gezicht
zich zo wisten te gedragen,
dat niets van hun onzekerheid
doordrong in het licht.
Gedachten trokken zich terug
uit gepantserde woorden,
die stram in het gelid
tot de lijfwacht hoorden
van succes en macht.
Langzaam viel de nacht.
Niemand zei meer iets.
De zaal bloedde leeg.
Alleen op weg naar huis
krompen ze tot niets.