Tijd verschoof de ruimte,
die je nam, je zag het niet.
Weifelende stilte kwam
en stemmen zwegen.

Je trok je terug en keek
naar het bewegen
van dromen in de wind.
Luisterde naar elk kind.

Je sprak de zorgen niet.
Wat je dacht verborg je
in de plooien van je ziel.
Elke nacht groeide

het besef, dat wijsheid
niets te maken heeft
met ouder zijn en vol
van dagen, misschien

met zwijgen, vervuld
van vragen, die zich
wagen in de ruimte
tussen zien en zijn.

Geen antwoord ooit.
Langzaam luister rijgen
van wat licht en lacht.
De nacht verdragen.