Glanzende mensen vervagen
tot bruine stippen, de zee loopt
schuimend op de klippen.
Flarden van stemmen en muziek
klemmen de ruimte in tot een
vierkante meter zand.
Langs de vloedlijn ligt
een niemandsland, waar
verkoelende vingers van zee
spelen met aarzelende voeten.
Een kind verdwaalt tussen
vreemde ogen.
Met priemende blikken wordt
de ander gewogen.
Verstikkend de hitte van
trage gebaren.

Een meeuw maakt buitelingen
in de lucht,
Strijkt zijn vleugels op de golven,
vindt rust en stilte,
zeven meter uit de kust.

Beluister gedicht: